۱۳۸۸ آبان ۱۰, یکشنبه

قافیه

هیچ می دانستی
از وقتی آمده ای
تمام زندگی من, شعری شده است برای تو
به وسعت بی پایان دوست داشتنم!؟
گویی همانی؛
قافیه ای که
ذهن جست و جو گر من, برای پر کردن جای خالی اش
مدت ها در تکاپو بوده است.
از این روست که آرامم؛
و از این روست که ناآرام هم!

هیچ می دانستی
از وقتی آمده ای
شعر زندگی ام را
در حضور دیگران هم
می توانم بلند بلند بخوانم!؟
می دانی
همیشه,
شعرهای قافیه دار را
می شود فریاد زد.
سازها را, همیشه,
برای شعرهای آهنگین قافیه دار
می شود کوک کرد.
آهنگ زندگی را
برای شعرهای موزون و قافیه دار
همیشه, می شود بی درنگ نواخت.
فقط کافی ست از مناسب بودن قافیه ی شعر زندگی ات مطمئن باشی...

مرسی که یکتا قافیه ی خوش آهنگ و پرمعنای شعر زندگی من شده ای.

29 شهریور 88- 22:05

هیچ نظری موجود نیست: