باید می رفتم جهنم!

کتاب The Narrative Reader هنوز تموم نشده، ولی احساس می کنم یه کم زمان لازمه تا مطالب قسمت اولش برام جا بیفته. به این خاطر تصمیم گرفتم یه مدت بذارمش کنار و یه چیز دیگه رو شروع کنم. رفتم سراغ کتابای دادشم. The Age Of Belief رو دیدم، یه نگاهی بهش انداختم. همین طور که ورق می زدم به این اسما برخوردم: سنت اگوستین، بوئتیوس، سنت انسلم، ویلیام اسکانس و بقیه. خلاصه قرون وسطا و این حرفا! این شد که بی خیال مقاله های نخونده ی تلمبار شده و امتحانای در راه شدم و کتابو برداشتم. البته از آدمی مثل من که تو برخورد با مسائل این جوری آستانه ی تحریک کنجکاویش از پایینم پایین تره ، انتظار دیگه ای نمی شه داشت.
نویسنده یه جایی از قول سنت آگوستین گفته که فضیلت همون نظم دادن به عشقه! معتقده اندیشه ی رایج در قرون وسطا در راستای نظم دادن به دانش بشر تو یه دستگاه بزرگ تره. دستگاهی که محرکش عشق بوده و به قول دانته عامل حرکت خورشید و ستارگان. ظاهرن دانشمندای اون دوره سعی می کردن این نظمو تو همه چیز اعمال کنن و علومی مثل فیزیک، شیمی، هیئت و حتا روانشناسی به شدت متاثر از چنین نظریه ای بودن! کلیساهای گوتیک رو نماد حکمت الاهی، تاریخ و وحی می دونستن و نگاره های نمادین رواق های کلیساهای ولز و شارتر، تزیینات نسخه های خطی تقارن و مراعات النظیر به کار رفته در جمله ها و ساختارهای دانته و سنت توماس رو از نشونه های بارز همین نظم. نظم و تقارن رو با خوبی و نیکی برابر می دونستن و معتقد بودن تنها با وجود چنین نظمیه که می تونن با سربلندی به سوی خدای خودشون پرواز کنن!
نتیجه ی خوندن این کتاب چیزی نبود جز لبخند غیرارادی کم رنگی که به خاطر تجربه نکردن اون دوره روی لبم نقش بست!!! قطعن آدم دکانستراکشنیستی مثل منو مثله می کردن و به جهنم می فرستادن.

پ. ن:
الف- کتابیو که گفتم Anne Fremantleنوشته.
ب- تا تموم نشدن مقاله های مذکور به کتابخونه ی داداش جونم و کتابایی که خوندنشون تهی از هرگونه اجر دنیوی اخروی و البته نمروی ست، مراجعه نمی کنم.