مشقٍ زندگی

آخرین باری که دیده بودمش، جمعه ی هفته ی گذشته بود. مثل همیشه مهربان و دوست داشتنی جواب سلامم را داد و مرا بوسید. با ژاکت قهو ه ای اش توی تراس نشسته بود و چایی می خورد. شاهنامه روی میز بود و دفتر همیشگی اش. همان که همه چیز را تویش می نویسد تا یادش نرود. کیفم را گذاشتم روی میز و دستم را به طرف صندلیی که به میله ها تکیه داده بود، دراز کردم. به آرامی پاهایش را از روی صندلی جلویی پایین آورد تا همان جا بنشینم. من هم نشستم. از اوضاع و احوال که پرسید، گفتم همه چیز خوب است. با دقت به چشم هایم نگاه کرد تا مطمئن شود به خاطر دل گرمی او نمی گویم و واقعن خوبم. این طور وقت ها بیشتر دوستش دارم؛ دقیق است و مهربان تر. دستش را گرفتم و همان طور که آرام آرام نوازشش می کردم، با شیطنت گفتم: "برایم رستم و سهراب می خوانی؟"
دلم برای شعر خواندنش تنگ شده بود. قشنگ می خوانَد و درست. با حوصله هم کلمه ها را برایت می شکافد تا خودت به معنی برسی.
با لبخند ملیحی گفت:"حتمن." دفترش را که خواست ببندد، پرسیدم: "شروین- پسر خاله ی 8 ساله ام- این جا بوده؟ برایت شعر نوشته؟" خندید و جواب داد: "نه، دارم با دست چپ تمرین می کنم. می خواهم با هر دو دست بنویسم."
یاد بچگی هایم افتادم. همیشه وقتی معلم دیکته می گفت و من جا می ماندم، با خودم عهد می بستم نوشتن را با دست راست هم یاد بگیرم تا این طور وقت ها خسته نشوم و کم نیاورم.
لبخند زدم و گفتم: "می خواهی مثل من چپ دست شوی؟" با زیرکی خاصی گفت: "جایی خوانده ام که نوشتن با هر دو دست باعث می شود از هر دو نیم کره ی مغزت کمک بگیری و توانایی ذهنیت رابیشتر کنی. تو هم امتحان کن. جالب است. آدم را یاد روزهای اول مدرسه هم می اندازد." بعد هم شروع کرد به خواندن.
امروز، موقع برگشتن از صبا، رفتم پیشش. تمام هفته ی گذشته را تمرین کرده بود. اصلن نفهمیدم شعرها را با دست چپ نوشته است! خوش حال بود و احساس پیروزی می کرد. امید در چشم هایش می درخشید و بی توجه به دردهایی که می کشید و داروهایی که باید می خورد، زندگی با طروات خاصی در وجودش جریان داشت. با تمام وجود بغلش کردم؛ مرا بوسید؛ من هم بوسیدمش و به او گفتم که چه قدر دوستش دارم و به وجودش افتخار می کنم.
او یکی از مسن ترین فارغ التحصیلان دانشکده ی ادبیات است و مادربزرگ مهربان و دوست داشتنی من.