عصباني نمي شوم...

عصباني شوم!؟ باور كن حتا ناراحت هم نمي شوم وقتي جواب سلامم را به زور مي دهي؛ وقتي لب خندهايم را به بن بست تنگ و تاريك اخم هايت مي كشاني تا از شرشان خلاص شوي؛ انگار نمي داني راه آسمان باز است! وقتي نامه هايم تايپ نشده مي مانند و مي مانند و مي مانند روي ميزت؛ وقتي تلفن هايم را وصل نمي كني؛ يا وقتي شماره هايي را كه مي خواهم، نمي گيري. اصلن و اصلن ناراحت نمي شوم وقتي به كوله ي پر از كتابم مي خندي؛ و كاغذهاي روي ميزم را- بي آن كه بدانم- جا به جا مي كني! كه ناخن هاي بلند و لاك زده ام برايت مسخره و خنده دارند؛ و با دوستانت مي نشيني و اداي مرا درمي آوري. وقتي به همه ي عالم و آدم اعلام مي كني يك الف بچه بيش تر نيستم؛ و برايم لقمه هايي بزرگ تر از دهانم، گرفته اند! باور كن كوچك ترين اهميتي برايم ندارد وقتي مي فهمم برگه ي مرخصي دو ساعته ام، به طرز عجيبي ناپديد شده؛ و مرا محكوم مي كني به بي توجهي و قانون شكني. مي آيي، در اتاق ام مي ايستي، و از كسري حقوقم كه صحبت مي كني، با خود مي گويم: "خب، بگذار بگويد؛ او كه نمي داند آمده ام كار كنم تا بياموزم؛ و مي آموزم هر آن چرا كه پيش از اين در دانش گاه نياموخته ام. آماده ام تا فرمول هاي گنده و تئوري هاي مضحك شان را از لا به لاي كتاب هاي درسي، بيرون بكشم؛ و عملن شنا در درياي پروژه هاي رنگ رنگي را تمرين كنم كه تا پيش از اين چيزي جز اسم شان نمي دانستم." تو نمي داني چه لذتي دارد دريافت حقوق ماهيانه اي كه به ازاي يادگيري ات باشد، نه كارِ صرفي كه انجام داده اي. باور كن نمي داني؛ و همين ندانستن تو، ابتداي همه چيز است براي من تا ناراحت نشوم؛ و جدي ات نگيرم، حتا وقتي مادرم را- بي خودي- يك ساعت تمام، پشت در بسته ي اتاق ام نگه مي داري؛ و از نگاه مهربان اش هم خجالت نمي كشي! ديدي؟ او خوب مي داند چه گونه وقت هاي خالي اش را پر كند؛ به همه- حتا تو- مهر بورزد؛ به گوشي ام زنگ نزند؛ و حاكميتت را در قلمرو خودت ارج نهد. باور كن براي من- و براي خيلي هاي ديگر- اصلن اين چيزها مهم نيست...
اما... اما هيچ كدام از اين ها دليل نمي شود كه بگذارم به خاطر--- با من، از جاي گاه انساني ات، آن قدر پايين بيايي كه حاضر شوي تلاش هاي آن چهار نفر ديگر هم، بي نتيجه بماند؛ كه آن دستورالعمل لعنتي وزارتي را، به موقع به دستم نرساني؛ پروژه اي ر، كه نتيجه زحمت و عرق ريختن هاي يك تيم جوان و كوشاست، دچار اختلال كني؛ و با نگاه هاي دزدكي ات از پشت عينك، به دويدن ها و نرسيدن هايم بخندي، دوست منشي من. من تو را اين همه كوچك نمي توانم ببينم. بايد بزرگ شوي...
با اين حال، تعجب نكن وقتي مي گويم مخاطب انتقادها و اعتراض هاي امروزم، تو- به عنوان يك شخص- نبودي، بل كه سيستم بود؛ سيستمي كه به دورويي و بي اعتمادي حاكم در فضاي موجود دامن مي زند؛ و بارها بارها ثابت كرده قدرت كنترل اوضاع و حفظ روحيه تيمي افرادش را ندارد. من امروز- بي آن كه عصباني شوم- چنين سيستمي را زير سئوال بردم، نه تو را كه قرباني(بازي چه)اي بيش نيستي؛ و براي حفظ آن چه نداري(!)، از هيچ تلاشي فروگذار نمي كني... از چه متعجب شده اي؛ و براي چه ناراحتي!؟ بمان؛ من هم مي مانم. رفتن، چيزي را عوض نمي كند. بمان؛ و شيطنت هاي آزاردهنده ات را داشته باش تا من بزرگ شوم؛ و شكيبايي و خويشتن داري را- با تو و در مقابل تو- تمرين كنم. اما خودت چه؟ تا كجا مي خواهي بازي چه ي اين ارباب(هاي) پوشالي ات باشي؛ و ابزار رشد هم چون مني!؟ كاش ندانستن هايت تمام شوند، دوست من؛ و بزرگ شوي، بزرگ.