اول کامنت دونی رو بستم، ولی بعد از چند ساعت تصمیم گرفتم پست ها هم بردارم. واقعن نمی دونم تا کی این جا نمی نویسم و فقط به دفترم پناه می برم. از تموم کسایی که نوشته هامو می خوندن ممنونم؛ و از دوست های خوبی که با نظرهاشون همراهم بودن، ممنون تر...
پ. ن.: حتمن هرازگاهی به وبلاگ دوست های خوبم سرمیزنم.
روز چهلم - «لحظه دیدار»
-
چله سبکی تمام شد بدون اینکه سبکی بیاورد. هوا و حالم همانطور سنگین ماند که
ماند. تنها نقطه امیدبخش روزها، دیدار جمعی با دوستان این صفحه است که فردا
اتفاق...