سرزنش

1- خودت همه چيز رو داغون مي كني؛ بعدش دلت مي گيره؛ مي شيني زارزار گريه مي كني كه چرا و چطور اين اتفاق افتاد!؟ درست شدي مثل بچگي هات كه دست و پاي عروسكت رو آن قدر مي كشيدي تا از جا درمي يومد/ كنده مي شد؛ بعدش با چشم هاي قرمز و صورت خيس مي رفتي پيش بابا تا ببرتش دكتر!!! گاهي درست مي شد- حالش خوب مي شد، گاهي هم نه... يادت مي ياد؟ بعد كم كم ياد گرفتي كه مراقب چيزهايي كه داري باشي؛ خصوصن وقتي خييييلي دوست شون داري. كم كم يادش گرفتي، ‌ولي بلخره ياد گرفتي. خب، حالا چي شده كه باز داري همون كارُ تكرار مي كني، اونم نه با وسايل شخصيت، با يه آدم- كسي كه دوستش داري و دوستت داره. با تنها داداشت! حواست هست!؟ نكنه Benjamin Button داستان فيلمش رو از روند معكوس رشد تو الهام گرفته، نه داستان كوتاه Francis Scott Key Fitzgerald

2- به ترين سال هاي زندگيت رو تو مدرسه جا گذاشتي. همون روزهايي كه تكليفت با خودت روشن بود و مي دونستي مي خواي كدوم طرفي بري و همون طرفي هم مي رفتي... مي گي نه،‌ پس ماجراي Waterloo چيه!؟ كلي با خودت كلنجار رفتي؛ از اين شاخه به اون شاخه پريدي؛ دوباره كنكور دادي و رشته عوض كردي كه آخرش بياي رو مقاله ي نيمه كاره ي n سال پيش كار كني و بفرستيش Waterloo!؟ پذيرفته شده؟ خب كه چي؟ از تعليق خوشت مي ياد يا به قول فرويد خدابيامرز دچار تخيلات تخريبي شدي!؟
حالا هي بشين با خودت فكر كن موضوع مقاله ي بعديت چيه، دانش كده ي بعديت كجاست، خود بعديت چي؟ كي هست؟ كجاست؟ مي دوني؟ مي توني پيش بيني كني؟ اصلن مي شناسيش!!؟ آررره، وقت كه زياده؛ بشين به همين ها فكر كن و در تئوري به هر نتيجه اي كه رسيدي، در عمل عكسش كن. هوووم...

3- همون دوتا كافيه. اين يكي رو ديگه نمي نويسم.

پ. ن.:
1- بلخره برگشتم...
2- غر زدن كافيه! حالا ديگه يه كم خودت رو دوست داشته باش. :)
3- پيش به سوي algorithm اهدااااف. بررسي و پيش بيني خروجي هاي اجتماعي و تحصيلي در الويت مي باشند.