واقعي هاي دنياي مجازي

فكر مي كردم مجازي اند. دوست شان داشتم؛ و دلم برايشان تنگ مي شد؛ حتا يك بار هم از اين كه نگران شان كردم، از دست خودم عصباني شدم؛ با اين حال نمي دانستم حقيقي اند. دوستانم را مي گويم؛ همان ها كه مهرباني شان از جنس ديگري ست؛ و همدلي و همراهي شان كاملن محسوس.
خوب است كه بلخره توانستم- با كمك خودشان- آن ها را پيدا كنم. در واقع، آن ها بودند؛ و من نمي دانستم. كشف آن ها، شيرين ترين تجربه ي من در روزهاي پاياني 88 است. آن ها ديگر واقعي اند؛‌ واقعي واقعي؛ و من با تمام وجود احساس شان مي كنم؛ و بيش تر و بيش تر دوست شان دارم. وجودشان باعث شد تا با خودم فكر كنم چه موهبت هاي ديگري در زندگي من وجود دارند كه من هنوز متوجه واقعي بودن شان نشده ام! كار روي اين مكاشفه به ليست اهدافم در سال 89 اضافه شد. مي روم يادداشتش كنم...