پويا كوچولوي بهاره اينا

چند روز قبل از شروع بهارِ هشتادونه، يه شازده كوچولوي ناز و خيييلي دوست داشتني، هزار و يك سالِ شهريار مندني پور رو به من و مسعود هديه داد و گفت: "چون قشنگه، دوست دارم شما هم بخونينش.". كتاب، داستان دوازده تا خواهر و برادره آسمونيه كه به زمين مي يان؛ به زميني ها كمك مي كنن و... بعد از خوندن اين كتاب، تازه فهميدم اين شازده ي ما كوچولو كه نيست هيچ، خيلي هم بزرگه! درست مثل شَازده كوچولوي آنتوان دوسنت اگزوپري...
بخش هايي از اين كتاب رو كه مسعود- طبق عادت ديرينه اش- موقع خوندن علامت زده، اين جا مي نويسم:

... حالا شايد يكي بگويد: "مردمان آن زمان ها لابد خيلي تنها بوده اند كه خيلي به آسمان نگاه مي كرده اند."، ولي حتمن يكي ديگر به او جواب مي دهد: "حالا هم از خيلي ها مي شنويم كه تنها هستند، ولي به آسمان نگاه نمي كنند."؛ و همين يكي ديگر، شايد ادامه دهد كه: "اصلن كي گفته كه تنهايي بد است؟ ما عادت كرده ايم كه وقتي تنها هستيم، غم گين بشويم؛ يا وقتي غم گين هستيم، تنها بشويم؛ اما اگر موقعي كه شاد هستيم، تنها بشويم؛ يا موقعي كه تنها هستيم، خوش حال بشويم، مي بينيم كه تنهايي هميشه هم بد نيست؛ چون در تنهايي به دوروبرمان كه توجه مي كنيم، چيزهايي مي بينيم كه هيچ وقت نمي خواسته اند ما را تنها بگذارند يا تنها بمانند...

... پس برادر بزرگ تر گفت:
- من هر چي نگاه مي كنم، مي بينم باران چه قدر خيلي موجود خيلي عجيبي هست.
خواهر كوچك تر گفت:
- من هر چي نگاه مي كنم، نمي بينم يك قطره ي باران كه دارد مي افتد يك جايي، تلاش بكند نيفتد آن جا.
برادر كوچك تر گفت:
- كه تلاش بكند بيفتد يك جاي به تر.
خواهر بزرگ تر گفت:
- من نمي بينم يكي شان از جايي كه افتاده، شكايت بكند.
- يا يكي شان به جايي كه افتاده، منت بگذارد.
- پس باران موجود عجيبي كه هست، بخشنده هم هست.

... و طوري آن كلمه را صدا مي زد، مثل وقت هايي كه خودمان وقتي تنها هستيم و دل مان تنگ شده، اسم كسي را صدا مي زنيم؛ و البته اسم كسي را كه دوستش داريم، صدا مي زنيم. كه يك طوري اسمش را بلند صدا مي زنيم، انگار مي شود صدايمان را بشنود و لااقل بفهمد كه چه قدر خيلي دوستش داريم؛ كه بعد وقتي فهميد خيلي دوستش داريم، خوش حال بشود...

... بعد در خيال شان بتوانند آن بال هاي ستاره اي را ببينند. بال هايي كه زماني در آسمان بودند؛ آدم ها آن ها را مي ديدند و از زيبايي شان لذت مي بردند؛ اما به زمين آمدند و براي آدم ها شدند طلا؛ و براي آدم ها شدند مادر؛ و براي آدم ها شدند شعر؛ و براي آدم ها شدند باور عشق...

پ. ن.:
ازم پرسيد: "چه كتابي رو بيش تر دوست داري هديه بدي؟"
گفتم: "در ستايش شرمِ حسن قاضي مرادي رو."
بعد گفت: "و كدوم كتاب رو هديه بگيري؟"
بازم گفتم: "در ستايش شرمِ حسن قاضي مرادي رو."
با تعجب پرسيد: "چرا!؟"
يه كم فكر كردم و گفتم: "شايد چون ما ايروني ها، به هم چين نگاهي خيلي احتياج داريم."
گفت: "مي شه منم بخونمش؟"
صداي مامان توي اتاق پيچيد كه مي گفت: "تا تو بزرگ شي، تجديد چاپ مي شه؛ يعني ايشالا كه بشه."؛ يادم اومد آخريش رو، دو سه ماه پيش دادم به تارا...